Amerika, Amerika
Ik ben de dichter van de Hudson en de hoogten daarboven.
Van de lichtjes, de sterren, de bruggen.
Ik heb mezelf ook tot trans-Atlantische dichter gekroond.
Ik ben de dichter van de mensenharten die ik doorkruist heb
op weg naar Amerika.
Ik draag de last van de vrachtwagen en de hersenschim, van de hoop,
van de overtocht in het ruim.
Ik zweette en ik was ziek, ik was vreemd en vervreemd.
Daarom moet ik het koninkrijk van de emotie doorgronden en vastleggen.
Want ik ben de dichter van de kleuterschool (in de stad)
en van de begraafplaats (in de stad)
En van de vervoering en van de ragtime en ook van de geheime stad in
mijzelf
Dit is het lied van de natuurlijke stad in de 20e eeuw.
Het is maar gedeeltelijk waar dat een stad je intimideert met
getallen
(Dit is het gezang van het stedelijke grootstedelijke en
metafysische zelf
na de eerste twee wereldoorlogen van de 20e eeuw)
— Dit is de stad zelf, van raam naar verlicht
raam van
de gelige vierkanten die ’s nachts flauw
oplichten in de donkere grafstenen
waarin levens berusten. Het is het stadsbewustzijn
dat ziet en zegt: meer, meer, meer – altijd meer.
America, America
I am a poet of the Hudson River and the heights above it,
the lights, the stars, and the bridges
I am also by self-appointment the laureate of the Atlantic
-of the peoples’ hearts, crossing it
to new America.
I am burdened with the truck and chimera, hope,
acquired in the sweating sick-excited passage
in steerage, strange and estranged
Hence I must descry and describe the kingdom of emotion.
For I am a poet of the kindergarten (in the city)
and the cemetery (in the city)
And rapture and ragtime and also the secret city in the
heart and mind
This is the song of the natural city self in the 20th century.
It is true but only partly true that a city is a “tyranny of
numbers”
(This is the chant of the urban metropolitan and
metaphysical self
After the first two World Wars of the 20th century)
— This is the city self, looking from window to lighted
window
When the squares and checks of faintly yellow light
Shine at night, upon a huge dim board and slab-like tombs,
Hiding many lives. It is the city consciousness
Which sees and says: more: more and more: always more.
Delmore Schwartz was een Amerikaanse dichter die tot de modernistische stroming behoort waaronder ook T.S. Eliot, William
Carlos Williams, Ezra Pound en Marianne Moore vallen. Hij debuteerde evenwel niet met poëzie, maar met een prozawerk,
‘In dromen begint veranwoordelijkheid’, dat vanwege zijn innovatieve, poëtische stijl Schwarz meteen de
reputatie van begaafde en veelbelovende jonge schrijver verschafte én hem tot een bekende figuur in de intelligentsia
van het New York van die tijd maakte.
Schwartz’ werk valt op door het filosofische en meditatieve karakter ervan en wordt gezien als het definitieve portret
van de Joodse middenklasse gedurende de crisisjaren voor de Tweede Wereldoorlog – met name door de grote kloof die hij
ontwaarde tussen zijn generatie en die van zijn ouders, die als eerstegeneratie-immigranten naar de VS was gekomen. Zijn
beste verhalen zijn dan ook de kronieken van de ontberingen van die eerste generatie, voor wie de Amerikaanse droom geen
werkelijkheid werd.