De huidigste seconde
Dit kind in mij dat loopt
op de voeten die ik laat
kent geen tijd. Geen klok
die slaat. Tijd is was, zij is
bewaard; zij zit in mij gegoten.
Zodat ik soms waar en wat,
het moeten, de haast laat
en het huppelen als vanzelf
gaat. Hemelsblauw mijn dak.
De zee die haar armen om
mijn enkels slaat; weggaat,
en niet. Ik neurie als vanzelf,
zie hoe de wind vogels vouwt,
hoe de golf met golven de dag
doorpraat. Nevel welt op.
Hier mist verdriet.
‘Nu is weg, als ik nu zeg,’
dacht ik als kind en draaide
de tijd tot op de huidigste
seconde. Het is nooit te laat