Omne animal (Weer die vervloekte blues)
Wat meer beangstigt dan:
ik zal er niet meer zijn, is
de gedachte: alles gaat dood-
gewoon door, zei zij, droogde
haar navel, gaapte, wond
de wekker op.
Uit: ‘Oranjebal’ (1975) – Bert Bakker
* * *
Ron Basart was schrijver van een intrigerend maar bescheiden oeuvre dat met grote tussenpozen tot stand kwam. Op achtentwintig jarige leeftijd debuteerde hij als ironisch dichter met ‘Oranjebal’ waarvoor hij uit handen van de juryleden Gerrit Komrij, Mensje van Keulen en Guus Luijters, de Fontijn-aanmoedigingsprijs ontving. In 1977 verscheen een tweede bundel, ‘De gezonde apotheek’. Daarna trad er een stilte in die zo lang duurde, dat zijn naam haast uit het literaire geheugen verdwenen was. Pas twintig jaar later, in 1997 verscheen er een roman, ‘De laatste lach’, over een verliteratuurde leraar die in een identiteitscrisis belandt, ontslagen wordt en worstelt met de dood van zijn op jonge leeftijd overleden Joodse vader. Een roman waarin dagelijkse besognes en de zwaarte van het familieleven stijlvol en met aangrijpende humor beschreven wordt.
In 2016, het jaar van de verschijning van zijn tweede roman, werd Basart getroffen door een hersenbloeding. Toch bleef hij, zoals het hem gewoon was, langzaam en gestaag doorschrijven aan een nieuwe roman die de titel ‘Bork’ zou krijgen maar niet tot een afronding kwam.
In 2017 gaf zijn uitgever, Lebowski, een bloemlezing uit van Basarts eerste twee bundels, aangevuld met enkele nieuwe gedichten, ‘Zingend naar huis’.