Home

Art, Books & Coffee

Gedicht op goed geluk

Mededelingen

Evenementen

Archief

Zeilen naar Byzantium (William Butler Yeats)

I
Dat is geen land voor ouderen. Je ziet
de jeugd stevig gearmd, vogels in bomen
– stervende generaties – met hun lied,
de zee vol makreel, de zalmenstromen,
vis, vlees, gevogelte, de zomer biedt
zoveel geboorte, dood, een gaan en komen.
In dat gevoelsconcert is geen respect
voor beelden van onsterflijk intellect.

II
Een oude man is maar een schamel ding:
een rafeljas over een stok, totdat
zijn ziel handklappend zingt en luider zingt
hoe meer zijn rafelpak is aangetast;
geen zangschool is er, men weet zich omringd
door monumenten van eigen pracht.
Dus daarom koos ik voor het zilte nat:
op naar Byzantium, gewijde stad.

III
O wijzen in Gods heilig vuur, sacraal
vereeuwigd in het gouden mozaïek,
kom uit het heilig vuur, langs een spiraal,
en leer mijn ziel de klanken van muziek.
Verteer mijn hart; want vastgeketend aan
een stervend dier en van verlangen ziek,
weet het niet wat het is. O begeleidt
mij naar het kunstwerk van de eeuwigheid.

IV
Zostraks, ontsnapt aan de natuur, behoudt
mijn lijf niet meer de vorm van iets op aard,
behalve dan zo’n vorm van zuiver goud,
die door Griekse smeden wordt gemaakt
en slaperige keizers wakker houdt
of vanaf gouden takken zingen gaat
voor elke Byzantijnse vrouw of heer,
over wat komt, voorbij is of passeert.

Uit: Collected Poems of W.B. Yeats (MacMillan, 1969)

Vertaling: Arie van der Krogt.